Urodził się w Lublinie. Dzieciństwo spędził we wsi Franciszków, ale na stałe osiadł w Świdniku. Olbrzymi wpływ na jego życie wywarł ojciec – myśliwy, rzemieślnik, kowal, kolejarz, stolarz i konstruktor. Słowem, człowiek od wszystkiego. Chcąc nie chcąc, mały Krzyś przyglądał się temu co robił i angażował się w konstruowanie różnych maszyn i urządzeń. Już wtedy w jego głowie układały się życiowe plany.

Ojciec miał wojenny motocykl radzieckiej produkcji. – Chodziłem do piątej klasy podstawówki, maszyna była ciężka, a ja teraz nie jestem za duży, a co dopiero wtedy! Techniką nadrabiałem brak siły – śmieje się.   Ojciec pokazywał mu podstawę cylindra w radzieckim Iżu, wtedy zaczął myśleć o naprawie motocykli. Jeszcze w szkole podstawowej zapisał się na warsztaty do modelarni. Skończył szkołę zawodową, rozpoczął Technikum Mechaniczne Zawodowe, ale motocykle i modelarstwo wciągnęły go do reszty. Szkoły nie ukończył. Próbował sił w świdnickim liceum zawodowym, niestety i tym razem pasja była silniejsza. Za trzecim podejściem udało mu się uzyskać tytuł technika mechanika. Jako anegdotę opowiada, że egzamin z historii zdawał na ulicy, bo akurat przypadkowo natknął się na nauczycielkę uczącą tego przedmiotu.

Praca pod okiem dobrego instruktora i doświadczenie, które zdobył na modelarni, sprawiły, że zaczął myśleć o budowie większych obiektów. Jako 17-to latek podjął się budowy pierwszego poduszkowca. Był on pokryty cienkimi paskami z gazet klejonych na formę. Zaprezentował go na konkursie Mistrzowie Jutra. Poduszkowiec zdobył tak duże uznanie, że dzisiaj można go oglądać w Muzeum Techniki w Warszawie. Drugi (1974), znacznie większy od poprzedniego, został zrobiony z laminatu, co było niemałym zaskoczeniem dla technicznego światka. Kolejna, trzecia wersja powstała w 2004 roku.

Inną, nietypową maszyną były sanie na śmigło, tzw. aerosanie (1965). Inspiracją było zadanie z podstawówki, gdzie uczniowie mieli wykonać pojazd napędzany śmigłem. Do wykonania użył silnika powojennego motocykla taty. Udoskonalił wał, dorobił śmigło. Sanie jeździły na dwóch nartach z trzecią, przednią sterowaną. Model okazał się niedoskonały, więc postanowił go zmodyfikować (1974). Wzmocnił silnik i dodał gondolę. Sanie osiągały prędkość 50-60 km/h, a kiedy wsiadała do nich żona pana Komendy, nawet 70km/h. 

Niespokojny duch i zamiłowanie do tworzenia zaowocowały. Ludzie z pasją, z potencjałem, łączyli siły. W miejscu mało atrakcyjnym, niemal na końcu świata, w niewielkim baraku, w 1982 roku powstała sekcja lotniarska. Pierwsze próbne loty na jednoskrzydłowej lotni odbyły się w Bezmiechowej.  W 1989 roku podjął się budowy jednomiejscowej motolotni z silnikiem trabanta.  Dwa lata później, efektem pracy powstałej w 1990 roku sekcji motolotniarskiej, była konstrukcja szkieletowa rozwojowa – motolotnia ML-1, jedyna w Polsce motolotnia z certyfikatem państwowym. 

Jako jeden z wielu, współpracował z Pawłem Zołotowem przy rozruchu wiatrakowca, z inżynierem Stanisławem Bienią przy budowie mięśniolotu. Przyjaźnił się z braćmi Kasperek. 

Obecnie pracuje nad silnikiem do motocykla WSK z tokiem skrzydełkowym wahliwym. Pomaga Adamowi Sokołowskiemu w wykonaniu samolotu według własnej konstrukcji. W końcowym stadium jest dwupłatowiec „Wróbel”. Jako hołd złożony serdecznemu koledze – Tadeuszowi Górze, buduje model historycznego, przedwojennego szybowca – PWS 101, na którym ten zdobył medal Lilienthala.